Hola, adios…

Inmiddels heb ik het mooie, koloniale, rustige Granada ingeruild voor het grotere, drukkere en viezige Masaya… De steden liggen maar een half uur met de bus van elkaar vandaan, maar zijn totaal verschillend.
Wel denk ik dat Masaya een beter beeld geeft van het ‘echte’ Nicaragua, Granada is toch meer voor de rijke Nica’s, en je ziet er vooral veel toeristen op straat. Hier zie je vooral veel uitgemergelde paarden (die wagens met spullen of mensen voorttrekken), schoolkinderen in uniformpjes en veel verkopers (ik denk dat de helft van de stad uit markt bestaat), en hier moet je goed zoeken om een hotel te vinden.
Masaya Iigt aan de voet van een grote, actieve vulkaan. Ik ben gelukkig al gerustgesteld door het bordje: ‘in geval van vulkaanuitbarsting, vlucht deze kant op’.

Nieuwe familie
Ik woon nu samen met Nina en een ander Nederlands meisje, Priscilla, in een nieuw gastgezin. De vrouw des huizes heet Rosamaria, en zij woont met haar dochter, en diens zoontje en man, in huis. Ze is aardig en praat gelukkig duidelijk Spaans, maar ze hebben hier een duidelijk andere mentaliteit dan de familie in Granada, die opener en meer gastvrij waren. Doordat het huis is opgezet als studentenhuis, zullen we waarschijnlijk minder contact hebben met de familie.
Hier komt elke dag de huishoudster, Mercedes, van ’s ochtends tot ’s avonds om schoon te maken en eten te koken. Het gezin is duidelijk goed bedeeld; overal in het huis staan gouden en porseleinen frutsels, en er staan wat glazen hokken met daarin levensgrote Maria-poppen (blehh!). Het binnenplaatsje is wel heel mooi, we kunnen buiten zitten en er staat een avocado boom, waar we al van hebben gegeten.
We hebben hier als student allemaal onze eigen, grote kamer met een eigen badkamer. Ik ben blij dat ik m’n muskietennet mee heb genomen want de muggen zijn hier verschrikkelijk! Waarschijnlijk komt dat omdat ze hier in Masaya geen muggenpatrouille hebben; in Granada komt elke maand een vrachtwagen met muggen-repellent langs om het vergif de straten in te spuiten! Doordat alle huizen open zijn, komt het spul dus ook de huizen binnen. Ons huis in Granada stond blank van de ‘rook’, en iedereen kreeg een enorme hoestaanval. Het werkt in elk geval goed tegen de muggen.

Laatste weekje Granada
Het laatste weekje in Granada was heel erg leuk! We hebben weer veel van de omgeving ontdekt. Zo hebben we een tour gemaakt door kleine dorpjes, met een mooi uitzicht over de Laguna de Apoyo; een groot meer vlak bij Masaya. Ook was er afgelopen week een dichters-festival, waar elke avond wel iets te zien was; muziek, dans, optochten en natuurlijk het voorlezen van gedichten. Dat we het hoofdprogramma gemist hebben omdat we per ongeluk bij het verkeerde podium stonden (waar een verschrikkelijk slechte karaoke-sessie te bewonderen was), zal ik er maar niet bij vertellen.
Verder hebben we vorig weekend met een groep studenten een fietstocht gemaakt in de heuvels, waar we door een gids langs verschillende boerengemeenschappen zijn rondgeleid. We hebben daar bananen, pomelo’s, zoete citroenen en kokosnoten zo van de boom gegeten!
Het was heel leuk om te zien hoe de planten werden gecultiveerd en hoe trots de boeren waren, we werden overal verwelkomd door de families. Wel was het duidelijk dat dit deel van Nicaragua echt arm is, sommige kinderen hadden hongerbuikjes, en de huizen stonden op wat pannen en potten na bijna leeg.
De organisatie waarmee we deze tour hebben gemaakt, is gericht op het helpen van deze boeren; het geld wat we betaalden gaat naar de verschillende boeren en naar de gidsen.

Ziekenhuis
Nu is eindelijk de stage aangebroken, ik was al bijna vergeten dat ik hier in Nicaragua ben om te werken!
Het ziekenhuis ligt op 5 minuten loopafstand van het huis, en we werken van ma t/m do van 08:00 tot 16:00, met een uur pauze. Vrijdag hebben we vrij, maar moeten we gebruiken om voor school te werken.
Mijn eerste indruk van het ziekenhuis was dat het groot en schoon was, en veel minder geïmproviseerd dan ik had verwacht. Maar bij nader inzien zijn er toch wel wat verschillen met een Nederlands ziekenhuis. De w.c.’s zijn hier smerig, er is geen toiletpapier en geen zeep te vinden. In de ziekenhuishallen wassen verplegers hun handen met baby-shampoo. De wachtkamers bij de polikliniek zitten bomvol, en de wachttijden zijn lang. De kamers in het ziekenhuis hebben totaal geen privacy; 8 tot 10 mensen zitten in kleine kamertjes zonder gordijnen of afschermingen.
De diëtistenkamer is een klein kamertje waar 5 diëtisten werken, met Nina en mij erbij zijn we dus met z’n zevenen. Er zijn maar 6 stoelen, dus sta ik meestal een beetje tegen een bureau aangeleund.
Nina en ik worden door twee verschillende dIëtisten begeleid en hebben allebei andere afdelingen voor onze rekening. Na 2 maanden wisselen we van begeleider en afdelingen, zodat we alle afdelingen gezien hebben aan het einde van onze stage. Ik zal de eerste twee weken stage lopen op de afdelingen chirurgie, maag/darm/lever, diabetes, obesitas, botfracturen en nierziekten. Mijn begeleidster is in de 50, is niet erg vriendelijk en lacht nooit, en praat zo onduidelijk dat ik de verschillende woorden niet eens van elkaar kan onderscheiden.
Nina heeft de afdeling kinderen en zwangere vrouwen, en wordt begeleid door een wat jongere diëtist die sympathieker is, en die wel om mijn grapjes lacht.
Ik heb vandaag mijn eerste werkdag gehad, en heb een paar mensen op de afdelingen bezocht. Een van de patiënten was een man van in de 70 die zo mager was dat hij een skelet leek. Toen ik vroeg waarom hij niet op sondevoeding (voeding via een buis) werd gezet (wat in Nederland al lang zou zijn gedaan) was het antwoord van de diëtist “omdat hij gewoon eet”. Daarnaast is sondevoeding heel erg duur, en kan het ziekenhuis het zich niet veroorloven om hier veel gebruik van te maken.
Verder heb ik vooral veel mensen met geamputeerde benen en grote wonden gezien, maar de precieze problemen of oorzaken weet ik niet, omdat ik mijn begeleidster niet goed versta. Het vervelende is dat ik haar handschrift ook niet kan lezen, dus de communicatie verloopt nu nog erg moeizaam!
Ik heb vandaag wel al meteen mijn eerste energieverrijkte dieet mogen berekenen en opstellen!

Fotos van Masaya en het ziekenhuis heb ik nog niet, die komen volgende keer!