Eventos del mes pasado

De heldere hemel heeft inmiddels plaatsgemaakt voor dikke wolkendekken, de warmte is ingewisseld voor een nog intensere hitte, de muggenbulten op mijn benen nemen exponentieel toe, en de tijdens de nachten word ik nu vergezeld door harde tikken van de regen op het golfplatendak.
Het regenseizoen komt op gang!

Ik heb inmiddels mijn 2 maanden bij de eerste begeleidster zo goed als afgerond. De afgelopen maand in het ziekenhuis heb ik me vooral gericht op mensen met obesitas en diabetes. De consulten verlopen inmiddels vloeiend, en zelfs mijn eigen aanpak leek te werken. Op de ziekenhuiszalen heb ik vooral nog lever en aidspatiënten behandeld.
Vanaf volgende week begin ik bij mijn nieuwe begeleidster en zal ik alleen nog zwangere vrouwen en kinderen behandelen. Een welkome verandering, ik zal zo aan het eind van de stage heel diverse patiëntengroepen gezien hebben.
Jammer is dat ik vanaf nu de cowboys met overgewicht niet meer zal behandelen, mijn favoriete patiëntengroep tot nu toe.

Vorige week hebben Nina en ik twee voorlichtingsbijeenkomsten gehouden in het ziekenhuis, één over diabetes en één over obesitas. Deel daarvan was het ontwikkelen van een educatieve poster over beide onderwerpen. Het resultaat van deze door ons in elkaar geknutselde posters werd erg enthousiast ontvangen door onze collega’s en patiënten, maar zou in Nederland waarschijnlijk aangezien worden als een expressiewerkje van groep 5. Maar het feit dat veel mensen hier niet kunnen lezen, en vaak geen of weinig onderwijs hebben gevolgd, vraagt om ander voorlichtingsmateriaal dan in Nederland, en de afwezigheid van computers en printers betekent het eigenhandig tekenen, schrijven en knutselen.
De diabetesvoorlichting hebben we gehouden in een ziekenhuiskamer van de afdeling chirurgie; op deze zaal liggen altijd veel patiënten die door diabetes hun voet of teen geamputeerd krijgen. De voorlichting verliep wonderbaarlijk goed, aangezien voor een groep spreken in het Nederlands al niet mijn sterkste punt is. Van de patiënten kregen we ook een leuke respons (en veel vragen).
Helaas is de obesitas-voorlichting een minder succesverhaal. We werden opgedragen deze voorlichting in de wachtkamer van de poliklinieken te houden. Deze wachtkamer, waar alle patiënten van zo’n 20 verschillende poli’s zitten, is altijd bomvol. Op het drukst van de dag hebben Nina en ik in deze ruimte geprobeerd onze voorlichting te houden. We konden onszelf niet horen boven het geluid wat de wachtende menigte produceerde, en behalve een paar nieuwsgierige blikken aan het begin hadden we geen enkele aandacht van ons publiek. Om het nog erger te maken kreeg ik in het midden van onze show, door de absurditeit van de situatie, de slappe lach, waardoor we opeens wel de volle aandacht kregen.
In de Nica cultuur is het niet de gewoonte op kritisch beoordeeld te worden; mijn begeleidster was dan ook tevreden over beide voorlichtingen.

Naast het werk heb ik de afgelopen tijd veel gezien van het land! In de heilige week (Semana Santa), ben ik met een groepje gaan reizen richting het noorden. We hebben rondgelopen in de koloniale stad Leon, een vulkaan afgesleed, genoten van het hogergelegen Estelí, een spannende wandel/zwem/rotsspring tocht gemaakt in de canyon van Somoto en gewandeld in een geweldig mooi natuurpark waar het zo koud was dat we onder dikke dekens hebben geslapen.

Verder hebben we eindelijk het hoogtepunt van Masaya bezocht; de Masya vulkaan. Het is mogelijk om bij de krater te komen van deze actieve vulkaan, en omdat we de nachttour deden was het zelfs mogelijk een glimp op te vangen van de gloed van de lava. Het gaafst is nog wel het grommende, rommelende geluid wat uit de krater komt zetten! De gassen die uit de krater komen zijn niet erg gezond, er wordt aanbevolen niet meer dan 15-20 minuten rond de vulkaan rond te hangen. We voelden ons inderdaad licht in het hoofd en misselijk bij terugkomst.

Ook hebben we de vulkaangrotten bezocht, waar het lava doorheen stroomt wanneer de vulkaan uitbarst; deze grot werd in de tijd van Somoza (de dictator die tot 1979 het land regeerde) als schuilplaats gebruikt door het volk. Nu worden de grotten vooral bewoond door vele vleermuizen.

Een ander avontuur van de afgelopen tijd is een ware beroving die ik twee weken geleden heb meegemaakt. In een drukke hoofdstraat in Granada, waar op dat moment veel mensen rondliepen ondanks dat het 11 uur ’s avonds was, heeft een man op een fiets mijn tas en ketting van mijn nek getrokken. Er zijn zelfs nog mensen hem achterna gegaan, maar ze hebben m’n spullen helaas niet teruggevonden. Door een wonder zat er niks ‘belangrijks’ in de tas zoals pasjes of een paspoort, en ook veel geld zat er niet in. Wel moet ik nu mijn Artis de Partis-sleutelhanger missen, wat natuurlijk qua waarde niet opkan tegen geld.
Het aangifte doen bij de politie was een avontuur op zich! Je zou verwachten dat je je op een politiebureau het veiligst voelt, maar door het groot aantal rondlopende (zichtbare) criminelen was dat zeker niet het geval. Het feit dat ze met handboeien vastzitten aan plastic stoelen, en ze gewoon rond kunnen lopen met de stoel aan hun hand, helpt niet bepaald mee. Ook dat je de aangifte doet in het bijzijn van de boeven geeft niet zo’n fijn gevoel, vooral omdat ons woonadres daar rondgebazuind werd.

Ik ben inmiddels over de helft van mijn stage heen, en we zullen nog maar 1 maandje hier in Masaya wonen, ik heb namelijk met Nina en Priscilla besloten om vanaf juni weer in Granada te gaan wonen, bij ons oude gastgezin! Zo kunnen we de laatste weekjes in onze favoriete stad doorbrengen.