Trabajo y un poco de relajación

Het is weer tijd voor een update uit het leven in Nicaragua!
Ik moet eerst wat zaken rechtzetten: mijn begeleidster blijkt veel leuker dan ik in de eerste week had ingeschat. Ze lacht inmiddels om mijn grapjes en zelf is ze ook wel erg grappig. Zo vindt ze het leuk om me tijdens het werk, terwijl ze tegenover me zit, te bellen en dan door de telefoon te praten :-)
Het werk in het ziekenhuis is ook veel leuker geworden; vooral het houden van consulten is erg leuk! Mijn begeleidster laat me ook vrij om de consulten zo aan te pakken als ik wil, ik kan dus ook de Nederlandse technieken toepassen.

Iets wat we in Nederland gebruiken bij consulten is de zogenaamde Motivational Interviewing; doormiddel van vragen aan de patiënt laat je hem zelf inzien wat en hoe hij iets moet veranderen aan zijn (eet)gedrag. Vragen als: ‘’wat zou je zelf kunnen doen waardoor het makkelijker wordt kleinere porties te eten?” kun je daarvoor gebruiken. Mijn pogingen om dit toe te passen bij de consulten hier zijn erg lachwekkend; ik krijg vaak antwoorden als: “U bent hier toch om dat aan mij te vertellen?”, of “Heeft u dan niet voor diëtist gestudeerd?”, en zelfs “Wij zijn helemaal hierheen gekomen om dat van een professional te horen!”.

Ik merk bij de consulten nu wel beter de verschillen tussen de achterliggende problemen van obesitas hier en in Nederland. Hier is de economische situatie vaak slecht waardoor ze simpelweg niet veel keus hebben in wat ze kunnen eten, zo is de markt niet altijd even dichtbij en zijn oudere mensen die alleen wonen in een klein dorpje erg afhankelijk van vrienden of eventuele familieleden. Door dit, en door andere problemen zoals huiselijk geweld, hebben veel mensen psychologische problemen. Ik heb al vaak mensen moeten doorverwijzen naar de psycholoog (de diëtist is hier in Nicaragua bevoegd voor).
Doordat mijn Spaans nu wat verbeterd is, merk ik dat mensen ook meer tegen me vertellen. Toch is het nog wel moeilijk om in het Spaans adviezen te geven of te helpen bij hun moeilijke situatie. Vooral omdat ik niet, zoals de andere diëtisten en waarschijnlijk ook de dokters, over God begin en hoe hij hen uiteindelijk wel verlossing zal geven.

Nina en ik zijn op het idee gekomen een voorlichtingsbijeenkomst te organiseren over gezonde voeding voor kinderen. Jonge kinderen worden hier soms door onwetendheid door hun ouders op een dieet gezet van koffie, frisdrank en snoep. We zouden zaterdag in een kerk de voorlichting gaan geven aan 30 moeders, maar kregen vandaag te horen dat het niet door kan gaan. Het is niet precies duidelijk waarom, maar de bekende Nicaraguaanse ‘een afspraak is een intentie’ steekt hier weer duidelijk de kop op! De voorlichting wordt verschoven, en daarnaast gaan we op zoek naar een school waar we voorlichting aan de kinderen zelf kunnen geven. Zo maken we wat goed voor de wat onzinnige “dieetoverschrijfdagen”. Over de dieetschrijfdagen gesproken; ik ben laatst door mijn supervisor gewaarschuwd dat als ik een foutje maak in een dossier van een patiënt (zoals de naam van de patiënt verkeerd schrijven, of het gewicht in ponden verkeerd afronden), ik kan worden aangeklaagd door de familie van de patiënt en in de gevangenis kan belanden. Ik hoop maar dat ze dit zei om me te motiveren wat nauwkeuriger te werken, anders ben ik bang binnenkort een advocaat te moeten regelen.
Ik ben de laatste tijd ook vaker de ziekenhuiszalen ingegaan bij mensen die niet goed eten. De bezoeken in de zalen houdt in dat we vragen waarom mensen niet eten en wat ze niet lekker vinden of juist wel. Er worden wat adviezen gegeven en een dieet speciaal voor hen berekend. Ik sta er niet altijd even relaxt bij, omdat er enkele tuberculose patiënten bij zijn. Ze dragen wel mondkapjes, maar toch heb ik en beetje spijt dat ik de inenting niet genomen heb. Er zijn namelijk niet genoeg mondkapjes om onszelf er ook van te voorzien.
Verder liggen er vooral veel mensen met aids, leverproblemen en diabetescomplicaties. Ik vind het wel leuk dat we met deze patiënten wat afwisseling hebben van de obesitas en diabetes patiënten.
Vorig weekend hebben Nina, Priscilla en ik het eiland Ometepe bezocht, om vriendinnen op te zoeken die daar hun stage doen, en natuurlijk om te genieten van het mooie eiland. Het eiland bestaat uit twee vulkanen, mooie zwarte strandjes en natuurparken. We hebben daar als ‘echte meisjes in de jungle’ een wandeling gemaakt door de wilde (nou ja, een beetje dan) natuur. Op onze tocht zijn we de verschrikkelijkste dingen tegengekomen, te weten: een slangenhuid van een vervelde slang, een hele grote dode pad, een vogel zonder hoofd en een dood wandelend blad. Priscilla heeft een echte, grote, levende slang gezien, maar door ons gegil was hij verdwenen toen Nina en ik een kijkje wilden nemen. Verder zijn we de mooiste vogels tegen gekomen, met lange staarten en gekke kuifjes, maar de vogels hier hebben de gekke gewoonte snel weg te vliegen zodra ze mij m’n fototoestel zien pakken. We mogen trouwens van geluk spreken dat we de tocht hebben overleefd, op de terugweg van de wandeling was er een grote boom omgewaaid, waardoor we het pad onmogelijk konden terugvinden. Door mijn geweldige richtingsgevoel is alles uiteindelijk toch nog goed gekomen.
We hebben op Ometepe ook een duik genomen in een waterbron ‘Ojo de agua’, waar je, zeggen ze, 5 jaar jonger door wordt.
Aldus verlieten we zondag het eiland fris, fruitig en vol leuke avonturen!

Ik heb nog een leuk nieuwtje; ik heb een optreden geregeld in een cafeetje (een beatles-cafe) in Ganada! De eigenaar, een Amerikaan, speelt gitaar en was op zoek naar zangeressen. Binnenkort gaan we repeteren, ik ben benieuwd :-)