Mis días en el hospital

Inmiddels ben ik een (bijna) volleerd Nicaraguaanse werknemer. Ik kom in ieder geval al aardig in de buurt. Elke dag kom ik stipt op tijd onze werkkamer binnen, om daarna drie kwartier lang resp. mijn spullen uit mijn tas te halen, eens even goed om me heen te kijken, alle collega’s hoogst persoonlijk gedag te zeggen, uitgebreid de kleren/nagellakkleur/make-up van de collega nutricionistas te becommentariëren, met iedereen te delen wat het ontbijt/avondmaal van de vorige avond was.
Het vervolg van mijn dag hangt af van mijn shift: is het dieetschrijfdag of heb ik consulten.

Op dieetschrijfdag kan ik extra rustig aan doen, en heb ik tijd om nog wat leuke anekdotes te delen met mijn collega’s of om een glaasje ‘avena’, havermoutdrank, te halen of een bakje ‘gallo pinto’, de welbekende rijst met bonen, op te scheppen (wat ik echter nooit aandurf in het ziekenhuis, alleen al door de grote plastic tonnen waar het eten in wordt bereid en de ‘originele’ hygiëne maatstaven hier).
Daarna begint het rekenen. We krijgen informatie van patiënten (meestal met obesitas/diabetes, een enkele keer een nierpatiënt of een ondervoede patiënt), waarna we een dieet moeten berekenen waar genoeg eiwit/vet/koolhydraten in zit. Regel 1: hier moet ALLES op je rekenmachine worden berekend. 2 x 15 Zou namelijk anders kunnen uitpakken als je dit uit het hoofd doet. Vervolgens is het belangrijk om op de juiste manier af te ronden. Hier ronden we 2,8 niet af naar 3, maar naar 2. Dat dit af en toe betekent dat iemand met een normaal gewicht wordt gerekend tot iemand met overgewicht (BMI’s moeten we hier ook berekenen) nemen we hier maar voor lief.
Voor de diëtistas onder ons: hier mogen mensen met diabetes ABSOLUUT GEEN SUIKER, kom nou! Wel schrijf ik soms 8 porties fruit voor diabetici, tsja ze moeten toch genoeg koolhydraten binnen krijgen?
Het samenstellen van de diëten (de hoeveelheid opscheplepels rijst/bonen/groenten) is hetzelfde voor iedereen (wel wordt nog rekening gehouden met het energiegehalte). Als er bij een patiënt staat dat hij/zij geen melk lust ‘moet hij dat maar leren drinken’. Hoewel de diëten vrijwel aan elkaar gelijk zijn, moet het energie/eiwit gehalte wel elke keer opnieuw worden berekend, want je weet nooit of er toch iets verandert aan het energiegehalte van een beker melk.
Tijdens het werken gaat de telefoon een stuk of 10 keer af, en het is hier de bedoeling om de telefoon zo vaak mogelijk over te laten gaat voor je opneemt!
Als ik 3 diëten heb geschreven (ongeveer 40 minuten werk) is het tijd om uit te rusten. Uitrusten staat hier vaak gelijk aan iets eten, dus mijn eerste pakje koekjes kan ik dan aanbreken.
Inmiddels heb ik al zo lang mijn plas opgehouden dat ik toch echt naar de wc moet, wat een hele uitdaging is: wc papier meesmokkelen, sleutel vinden, deur open krijgen, kakkerlakken ontwijken, evenwicht vinden boven de ranzige pot. Gelukkig staat de babyshampoo al klaar om je handen te kunnen wassen.
De tijd vliegt hier!
Wel is het verstandig om op een dieetschrijfdag een dik vest mee te nemen, de airco staat in de werkkamer namelijk op minstens 10 graden kouder dan dat het buiten is.

2 Keer per week heb ik consultdag. Consulten worden hier 2 keer per dag ingepland: mensen hebben of om 09:00 uur een afspraak, of om 13:00 uur. Dit betekent dat er gemiddeld 9 mensen per dagdeel in de wachtkamer zitten te wachten. Als ze pech hebben moeten ze van 9 tot kwart voor 12 wachten, maar ja, dit is Nicaragua, het land van de ‘mañana mañana’ en waar een afspraak een intentie is, en niets meer. Wachten is hier dagelijkste kost.
Het consult wordt gegeven in een klein kamertje, waar een ventilator (bevestigd aan het dak) er voor zorgt dat de hitte niet ondraaglijk is en dat al je papiertjes steeds door de kamer vliegen.
De patiënten zijn onder te verdelen in 3 categorieën:
- de marktverkoopsters van middelbare leeftijd met obesitas en (beginnende) diabetes, die tijdens het consult mandarijnen/mango’s/ondefinieerbaar-fruit uitdelen.
- de 17 jarige te dikke meisjes met strakke truitjes die het gehele consult op hun mobieltjes kijken en verveeld antwoorden op vragen.
- de oudere mannen met diabetes, die met bierbuik en al met veel plezier vertellen wat ze allemaal op een dag eten en wat ze juist niet lusten.
Als er een patiënt binnenkomt voor een consult wordt er door de diëtist eerst geraden waarvoor degene komt. ‘U wilt afvallen?’ is altijd een goede gok en werkt meestal wel, de enkele beledigde blik nemen we maar voor lief.
Vervolgens gaat het gesprek bij iedereen hetzelfde: er wordt gevraagd naar leeftijd, economische situatie en beroep (steevast gevolgd door de conclusie: zittende leefstijl). Verder wordt er uitgebreid navraag gedaan naar wat ze lekker vinden, wat ze niet lekker vinden, eventuele allergiëen en het eetpatroon dat de mensen hebben. Dat er vervolgens niks mee wordt gedaan (zie ‘dieetschrijfdag’) doet er niet toe.
Na het gesprek komt het deel wat altijd aan mij wordt overgelaten: het wegen/opmeten van mensen. Ik hoop steeds dat ik ondanks mijn nog steeds een beetje gebrekkig Spaans mensen niet beledig op de manier waarop ik vraag of ze alstublieft hun schoenen zouden willen uittrekken voordat ze op de weegschaal gaan staan (“sin zapatos!’”) of dat ze bij het opmeten met hun voeten en rug tegen de muur zouden kunnen gaan staan (“contra la pared!”). Maar het meest ongemakkelijke moment komt bij het meten van de taille (de taille wordt hier ten hoogte van de navel gemeten, dat is weer eens wat anders). Ik heb namelijk nog steeds geen manier gevonden om een meetlint om een buik van 150 cm doorsnede te leggen zonder omslachtig om iemand heen te gaan lopen of mijn armen om de buik te gaan leggen (en er dan pijnlijk genoeg net niet bij te kunnen). Gelukkig relativeert mijn supervisor dit met uitspraken als: “wat een buik, u lijkt wel zwanger!” (echt gebeurd!).
Ons werk wordt trouwens erg bemoeilijkt doordat het hele consultant lang mensen binnenkomen om een afspraak te maken voor een andere keer. Privacy betekent hier niks; er staan soms gerust 3 mensen in de spreekkamer om een afspraak te maken terwijl de patiënt door mij wordt gewogen of terwijl hij vertelt over hoe vaak hij naar de ‘baños’ moet.
Nina heeft deze week trouwens het toppunt meegemaakt: tijdens haar consult met een zwangere vrouw, kwamen er 3 vrouwen de kamer binnen (vriendinnen van Nina’s supervisor) die oorbellen begonnen te verkopen. De supervisor nam zelfs eens goed de tijd om de mooiste uit te zoeken.

Ondanks de sarcastische ondertoon van het verhaal moet ik nog even duidelijk maken dat ik het hier prima naar mijn zin heb :) Hoewel er heel veel bizarre dingen gebeuren hier in het ziekenhuis, leer ik natuurlijk ook heel veel. Ik zit al helemaal in de werkroutine, maar elke dag is toch weer een nieuw avontuur, en de weken vliegen voorbij!
Vanaf 21 maart mag ik in mijn eentje mijn consulten gaan afhandelen, en aan het einde van april moet ik 2 voorlichtingsbijeenkomsten over obesitas en diabetes gaan houden, en alles in het Spaans! Heb dus genoeg te doen de komende weken :)